Toen zij dit gedicht aan A. Roland Holst toestuurde, schreef hij haar terug:



"Eigenlijk moet ik beginnen met je vergeving te vragen - nee, niet om dezen zoo laten en dan nog haastigen brief (dát soort excuses geef ik maar op!) - maar omdat ik volkomen eigenmachtig omsprong met het laatste gedichtje, dat je mij stuurde. Het trof mij zéér - den volgenden dag liet ik het lezen aan Bert Voeten (een der redacteuren van "Ad Interim") - hij vroeg zeer verbaasd "van wie is dat!?"- Hij wil het graag voor zijn tijdschrift hebben, en verzekerde mij, dat hij er de rest van de redactie niet over hoefde te raadplegen. Ik gaf 't hem toen + jouw naam & adres. Wees nu maar niet boos, en laat je oude vriend (ikke) op deze wijze maar wat met je sollen." (fragment uit brief van 27 februari 1949).